Canyoning to pokonywanie dzikich rzek, bez omijania przeszkód takich jak wodospady, jaskinie, progi, przesmyki. Obcowanie z naturą to super przygoda i niezły pomysł na wypad za miasto.
By uprawiać canyoning wystarczy umiejętność pływania, ogólna sprawność oraz odrobina wytrzymałości psychicznej i odwagi. Sprzęt potrzebny do uprawiania sportu zapewniają zawsze organizatorzy wypraw, więc nie trzeba się martwić o brak ekwipunku.
Są różne stopnie trudności od 1 – 6:
1. Płynąca spokojna woda.
2. Woda, z lekkimi falami (idealna na wyprawę z dziećmi).
3. Większe fale, wiry i prądy (wskazany instruktor).
4. Rzeka z trudnymi do pokonania odcinkami (konieczny instruktor).
5. Wysoka fala, silne prądy, cofki i głazy (dla osób ze sporym doświadczeniem).
6. Dla profesjonalistów (do niedawna odcinki takie były uznawane za niemożliwe do przepłynięcia).
Zobacz także: Canyoning - galeria zdjęć »Wspominana odporność psychiczna jest niezbędna przy pokonywaniu wysokich przeszkód, takich jak np. wodospady. Z tych małych można skoczyć, jednak z tych większych to instruktor spuszcza nas na specjalnej linie i uprzęży.
Niesamowitym przeżyciem jest zjazd w toboganach, czyli naturalnych rynnach oraz nurkowanie w trudnych do przekroczenia miejscach.
Przeczytaj także: Nissan Titan Desert MTB Marathon - ekstremalna przeprawa przez pustynię »Za początek canyoningu uważa się rok 1888, kiedy Edgouard Alfred Martel przebył jaskinię Abîme de Bramabiau we Francji. Uznawany za ojca speleologii, Martel, zbadał też inne kaniony: Gorges de Verdon (1904), de Daluis (1906) i Kakaoueta (1964).
Do lat 70-tych XX wieku sport ten dostępny był tylko dla badaczy. Później zaczęły pojawiać się broszury informacyjne zachęcające do uprawiania sportu. W Polsce dyscyplina ta pojawiła się dopiero w latach 90-tych XX wieku.
